Żywienie dojelitowe jest formą leczenia żywieniowego stosowanego głównie u pacjentów, którzy zmagają się z zaburzonym odruchem połykania. Kiedy stosuje się tę formę leczenia? Jak wygląda funkcjonowanie pacjenta żywionego dojelitowo?
Na czym polega żywienie dojelitowe?
Żywienie dojelitowe jest czasem określane również żywieniem enteralnym. Może przybrać dwie formy. Pierwsza z nich polega na uzyskaniu sztucznego dostępu do żołądka. Wykonuje się to z wykorzystaniem przetoki nazywanej gastrostomią. Druga możliwość również wykorzystuje przetokę odżywczą, jednak ma ona zagwarantować dostęp nie do żołądka, a do jelita cienkiego i jest nazywana jejunostomią. Chorzy otrzymują specjalną żywność medyczną, która jest przeznaczona właśnie do stosowania w przypadkach osób żywionych dojelitowo.
Żywieni dojelitowo mogą być zarówno pacjenci przebywający w szpitalach i placówkach opiekuńczych, jak i znajdujący się w domach. Ważne jest tylko to, aby opiekun prawidłowo stosował się do wszystkich zasad i regularnie konsultował stan chorego z lekarzem lub pielęgniarką. W szczególności ważna jest dbałość o higienę, a także precyzyjne osuszanie przetoki po kąpieli.
Żywienie dojelitowe – kiedy się je stosuje?
Co to jest żywienie kliniczne, jaki ma cel i jakie są jego rodzaje? Żywienie kliniczne to każda metoda sztucznego odżywiania pacjenta, w tym właśnie w formie dojelitowej. Celem jest zapewnienie odpowiedniej podaży składników odżywczych osobom, które nie mogą żywić się w tradycyjny sposób. Oprócz żywienia dojelitowego stosowane jest też pozajelitowe żywienie dożylne.
Kiedy stosuje się żywienie dojelitowe? Pierwszą grupą osób są pacjenci nieprzytomni, a także chorzy cierpiący na zaburzenia motoryki przełyku. Może to dotyczyć m.in pacjentów, którzy przeszli udar i potrzebują dłuższej rehabilitacji zanim będą mogli wrócić do standardowej formy żywienia. Również choroby jamy ustnej często determinują wybór żywienia dojelitowego. Inne schorzenia determinujące zastosowanie tego sposobu żywienia to urazy twarzoczaszki i krtani, choroba Alzheimera, zespół krótkiego jelita. Zalecane jest ono również osobom po przebyciu ciężkich operacji, radioterapii czy chemioterapii.
Jakie są przeciwwskazania do żywienia dojelitowego?
Żywienie dojelitowe wiąże się z wieloma korzyściami dla pacjenta i jego rodziny. Przede wszystkim dostarczenie odpowiedniej liczby kalorii, witamin i substancji odżywczych jest stosunkowo proste. Dzięki temu ogólny stan zdrowia chorego może widocznie się poprawić. Wzrost sił jest pomocny szczególnie w przypadku osób, które uczestniczą w rehabilitacji. Jednak nie w każdym przypadku możliwe jest zastosowanie tego rozwiązania. Kiedy żywienia dojelitowe nie jest zalecane?
- Niedrożność jelita – zarówno porażenna, jak i o charakterze mechanicznym.
- Urazy uniemożliwiające uzyskanie dostępu do przewodu pokarmowego. Mogą to być m.in oparzenia lub dysfunkcje wielu narządów jednocześnie.
- Choroby układu krążenia, w tym niewydolność krążenia.
- Schorzenia związane z nieprawidłowym metabolizmem.
O przejściu na żywienie dojelitowe decyduje lekarz prowadzący pacjenta. Z reguły czas tego rodzaju diety trwa kilka miesięcy. Decyzja o zakończeniu terapii podejmowana jest na podstawie poprawy ogólnego stanu chorego. Czynnikiem determinującym jest z reguły uzyskanie możliwości jedzenia doustnego, które zaspokoi ponad połowę dziennego zapotrzebowania.
